Zondag 21 augustus

Daar zijn we weer!
De afgelopen nacht dus in de nachttrein gezeten c.q. gelegen.
Een aparte ervaring! Je ligt dus zoals eerder omschreven op een skaileren bankje van 1.80 meter lang. Je handbagage met waardevolle spullen bij je hoofd dus er blijft nog minder lengte over. Het viel eigenlijk nog best mee, zowel bij Lia als bij mij. Lia lag helemaal bovenin en moest er 's nachts wel uit. Daar moet je dus wel een soort van slangenmens voor zijn.
Ik was zoals gewoonlijk al weer ruim op tijd wakker. Komt goed uit: geen wachtrij voor het toilet. Hoewel bijna alle wc's in India stinken als een stal die 3 maanden niet is leeggeruimd viel het hier op de trein wel mee.
Wel het tandenpoetsen - hier boven een klein wc-fonteintje - maar een keer gelaten voor wat het was.
Rond acht uur rommelden we het station van Delhi binnen. Gelijk stonden er allemaal dragers bij je die je bagage wilden wegslepen. Ons gezelschap had echter afgesproken ons met alle bagage op het perron te verzamelen. Daar werd een dragers-korps georganiseerd en ging het weer in ganzenpas achter de drager met je bagage aan het station uit waar onze bus van de afgelopen drie weken op ons stond te wachten.
De chauffeur en bijrijder keken oprecht blij dat ze ons weer zagen dus de tip die ze in Varenasi hadden ontvangen was waarschijnlijk niet tegengevallen.
Dus weer naar het hotel waar we de reis drie weken geleden waren begonnen.
Onze kamer toen had nog net geen cultuurschok teweeg gebracht maar nu was het kaassie! Veel ruimer, ook schoner, redelijke badkamer, het kon niet op.
Eerst even opgeknapt, tandjes gepoetst enz.
Met een groepje de stad in om een knappe kop koffie te scoren.
Dat bleek op dit vroege zondagochtenduur nog niet eenvoudig.
Ik belandde dus voor de 2e keer in mijn leven in een McDonald. Alleen een paar cappucino's genomen. Duurde erg lang, koffieautomaat - meer was het niet - was zeer onwillig maar vooruit: na een half uur twee bakjes bocht waar we het maar mee moesten doen.
Vervolgens beraad wat we de rest van de dag zouden gaan ondernemen.
De reisboeken erbij.Het Craft museum moest erg leuk zijn. Ik (Kees) verwachtte daar weer de gebruikelijke verzameling armbandjes, doosjes, stropdassen, potjes enz. maar je past je soms maar aan.
Eerst twee tuktuks geregeld. We gingen nl. met z'n vijven: Lia en Greta in de 1e tuktuk en Mathijs, Johan en ik in de tweede.
We hadden een prijs afgesproken van 100 roepie maar de rit was dermate lang dat ik me afvroeg of we niet te drastisch hadden afgedongen.
Op de lange rit waren we opeens ook de tuktuk van de dames kwijt. Onze chauffeur - die z'n broer was - aan het bellen. Bleken ze gestrand te zijn door pech. Dan hier weer de Indiase methode: onze tuktuk erachter, de voet van onze chauffeur tegen de achterkant van die van de dames (hun tuktuk wel te verstaan) en hiermee dus door het chaotische verkeer dat India kent. Een doorsnee Nederlander raakt hier in Nederland volkomen van in de stress, maar wij waren na drie weken wel gewend aan deze manier van doen...
De garage was dus langs een stoep. Hier stonden reeds een vijftal tuktuks die er ook niet veel zin meer in hadden. Monteurtje erbij, met prehistorisch gereedschap wat poeren, nieuw bougiekabeltje en na tien minuten was de reparatie gefikst!. Kosten 10 roepie, een kleine 16 eurocent. Zal dat bij mijn eigen garage ook eens opnoemen...
Vervolgens dus weer op weg en bij het museum aangekomen. Inderdaad alle hiervoor opgesomde artikelen verkrijgbaar, maar het was veel meer dan dat. Het leek het openluchtmuseum van Arnhem wel. Uit alle windstreken van India stonden er huisjes, vergaderruimtes, hutten, alle modellen ossekarren, echt heel erg leuk.
Wel was het weer enorm broeierig warm dus toen we weer het museum uitkwamen wilden we alleen nog maar richting hotel. De chauffeurs begonnen weer uitgebreid te soebatten dat we naar de shop van neef of broer moesten maar wij waren heel beslist: naar het hotel!
Halverwege weer stoppen en weer het gezeur. Je weet dat het bij de cultuur hoort maar je wordt er op zo'n moment toch wel bar mee an...
Nu hadden we 's ochtends een patisserie gezien die er zeer veelbelovend uitzag dus weer lopend erop aan. De dames gingen helemaal uit hun dak. Allemaal twee gebakjes naar binnen gewerkt. Gelukkig vind toch iedereen dat hij of zij afgevallen is de afgelopen weken. Het was echt allemaal topkwaliteit hier. Verwacht je zomaar niet.
Daarna een verdieping hoger nog hele beste cappuccino enz. gedronken.
Hierna weer door de winkelstraten want we wilden nog wat van die lekkere Indiase zeep scoren.
Gelukt, maar weer zeer bezweet besloten we een biertje te doen in het restaurant waar we de allereerste avond in India ook hadden gegeten en wederom de komende avond zouden aanschuiven.
Een lekker koel biertje, airco enz. tot na een minuut de stroom weer uitviel. Bloedheet gelijk, met het gevolg dat het vocht sneller van ons lijf afliep dan dat we het via onze mond naar binnen konden gieten.
Op het moment dat we allemaal een bijna dood-ervaring hadden (volgens Greta) sloeg de airco gelukkig weer aan.
Nog maar een biertje en hierna naar ons hotel om de hoek om ons voor de komende maaltijd op te frissen.
Rond zevenen allemaal in het restaurant. Het is min of meer de gewoonte om op dit soort reizen een bedragje te verzamelen dat aan de reisleidster wordt aangeboden omdat ze ons al die weken met raad en daad heeft bijgestaan. Eduard had een mooie speech voorbereid en ging staan om e.e.a. naar voren te brengen.
Op dat moment viel dus de stroom weer uit. Lichtje erbij uit een mobiel en zo lukte het toch.
Bij de laatste woorden van de spreker sprongen alle lichten aan dus het leek wel afgesproken werk.
Hier dus weer geweldig gegeten.
Vervolgens douchen en naar bed want het wekkertje staat weer op een uur of vijf....